Η “ειρήνη” που λανθασμένα αποζητάμε

 Πόσο συχνά έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αποφεύγει μια πράξη προκειμένου να μην "ταραχτούν τα νερά"; Μια πράξη ζωτικής σημασίας για την εσωτερική ανάπτυξη και ισορροπία, που θα ήταν σημαντικό βήμα προς την πραγματική ψυχική ειρήνη!

Κάποιος αδικείται ή χλευάζεται ή απαξιώνεται και παρόλο που αυτό τον στεναχωρεί, τον πιέζει και τον πονά δεν μπαίνει στη διαδικασία ούτε να υπερασπίσει τον εαυτό του αλλά ούτε καν να τον εκφράσει. Αν το κάνει, θα έρθει σε αντιπαράθεση, θα συγκρουστεί και αμέσως θα κινδυνεύσει η αυτοεικόνα του ως "καλός", "συγκαταβατικός", "πράος" κλπ.

Οι δικαιολογίες που βρίσκει ο νους για να υπερασπίσει την αυτοεικόνα είναι πάρα πολλές ώστε να έχει, όπως θεωρεί, "το κεφάλι του ήσυχο", να μη συγκρουστεί ούτε εξωτερικά, αλλά κυρίως ούτε εσωτερικά με την αυτοεικόνα του, που με τόσο κόπο έχει χτίσει, έχει υπομείνει και έχει θυσιάσει τόσα πολλά από την ελευθερία του για να τη διατηρήσει.

Την αποφυγή αυτής της τόσο σημαντικής διαδικασίας για την ελευθερία του εαυτού, την ονομάζει "ειρήνη". Τι γίνεται όμως με την πραγματική σύγκρουση η οποία σπρώχνεται από τον ίδιο ακόμα βαθύτερα; Τι γίνεται με το αναπτυξιακό του κομμάτι που ζητάει να πραγματωθεί, να θεραπευτεί, να ελευθερωθεί και εκείνος αποσυνδέεται από αυτό; Αυτό το κομμάτι, που ίσως το έχει δει ως τον "επικίνδυνο" επαναστάτη ή αντάρτη σε ένα καταπιεστικό καθεστώς που ο ίδιος του έχει επιβάλει;

Τι προσπαθεί κάποιος να πετύχει λοιπόν αποζητώντας αυτού του είδους την ειρήνη; Να γίνει απαθής όταν δέχεται ριπές που κανονικά θα έπρεπε να τον κινητοποιήσουν προς εξέλιξη; Να κλείσει τα μάτια και τα αφτιά στην έμπνευση αυτής της κινητοποίησης και να μην τον αγγίζει ώστε να έχει "ειρήνη"; Είναι όντως αυτό ειρήνη ή μήπως είναι ένας εσωτερικός θάνατος της τάσης πραγμάτωσης, της θέλησης για εξέλιξη, της προσπάθειας για συμφωνία και εναρμόνιση; Πως μπορεί να μας μπερδέψει η εικόνα ενός νεκρού που μοιάζει ειρηνικός επειδή έχει πεθάνει και δεν αντιδρά, δεν παλεύει, δεν διεκδικεί, δεν εναντιώνεται με έναν πραγματικά ειρηνικό, αλλά ζωντανό άνθρωπο που έχει καταφέρει να κατακτήσει την ειρήνη του μέσα από τις διάφορες μάχες που χρειάστηκε να δώσει για αυτήν!

Πόσοι από αυτούς που διαδηλώνουν ζητώντας ειρήνη και ελευθερία μάχονται για την πραγματική εσωτερική τους ειρήνη; Πόσοι από αυτούς που διδάσκουν τις έννοιες αυτές τις γνωρίζουν, τις υποστηρίζουν και τις ασπάζονται; Πόσοι από αυτούς που σταμάτησαν τη διαδικασία ανάπτυξης τους θεωρώντας το "ειρήνη", μπορούν να σταθούν δίπλα σε άλλους και να τους υποστηρίξουν/εμπνεύσουν για να βρουν την ειρήνη και την ελευθερία τους; Πως να γίνει μια επανάσταση και μια μεγάλη αλλαγή σε ένα καθεστώς θλίψης, άγχους, πόνου, συμβιβασμού εάν έχουμε οι ίδιοι φυλακίσει τον εσωτερικό μας επαναστάτη;

Νομίζεις πως είναι επανάσταση το να μην αντιδράς και να μη νιώθεις όταν σε συναντά η αλήθεια σου; Να μη συγκρουστείς και να μην παλέψεις για να την υπερασπίσεις; Να μη χαλάσεις την εικόνα σου; Να μην στενοχωρήσεις άλλους που σχετίστηκαν με αυτή την εικόνα; Επειδή φοβάσαι πως ίσως τους χάσεις εάν τελικά δείξεις ολόκληρο τον εαυτό σου, γιατί ίσως δεν θα μπορέσουν να σχετιστούν με αυτό που πραγματικά είσαι ή να το αποδεχτούν ή να το καταλάβουν;

Τότε ποια ειρήνη ψάχνεις να βρεις, η οποία δεν μπορεί να σε χωρέσει ολόκληρο; Και ποια ειρήνη μπορεί να επιτρέψει τη διακοπή της ανάπτυξης σου; Η μόνη επανάσταση είναι η αλλαγή, είναι η αγάπη, είναι η ελευθερία και η ανάπτυξη. Και η πραγματική ειρήνη δεν μπορεί να έρθει, δεν μπορεί να σου χαριστεί, εάν πρώτα δεν έχεις πολεμήσει για να την αποκτήσεις!